2 yılı aşkın süredir başka bir blogta yazdım durdum..baydı artık..baktimki ağlama duvarına dönmüş blogum..
Belki bu yılın şansızlıgı ,kara bulutları bolca üstümdeydi..belki de ben öyle görmek istedim..
Çok şey yaşandı, çok şey aşıldı, belki hala aşılacak..Ama tecrübeyle gidiliyorsa bundan sonrası bir hayli tecrübe kazandım..
Dostlar elendi,bazıların ismi, cismi unutulmaya yüz tuttu..
Yüzlerin ardındaki maskeler görüldü,bazıları merdiven cıktı , en üste yerleşti..Sevgilim!Hayatımdaki en büyük olay insan..
Hayatımı bir anda altüst eden kişi..
Sevemeden edemedim..
Kader denen şey varsa, sanırım bu oydu..
An geldi mutlulugun dibine vurdum,an geldi mutsuzluk sancılarında günlerce kıvrıldım..
Ağladım,içtim bazen,bağırdım..kızdım ona,herkese,herşeye..
Sevmediğim şehire bağladı beni..
Kader dedim kaçmadım,kaçamadım..
Şimdi yeniden başladım herşeye..
Bu kez daha sağlam..hüznü de sevinci de olgunlukla karşılamaya karar verdim!
Bundandır yine,yenilenmek adına
Bambaşka tarzda yazmam,daha biz özenle kendime davranmaya söz vermem!
Değerse önce kendime dedim;sonra geridekilere..
Hakedene,hakettiği kadarı,,fazlası bi muhtemel şimdilik sadece..
Tıpkı iki sene önce oldugu kadar kararlı,net ve hırslıyım artık..
Boşvermişlik yok bu kez..
Dünyaya bu kez kavanoz diplisin dünya diye haykırarak başlıyorum.
Kavanoz diplisin,çünkü ciddiye alınmıyorsun artık..:)
