özlemek çok fena..

Haftanın son günü olmasına rağmen,tuhaf bir duygu yumağı içindeyim..Dokunsalar ağlayacak gibi derler ya öyle..
Onun sesini duymak istiyorum;ama duysam ne olacakki..asla duymak istediklerimi söylemeyecek o bana...bilyormusun sevgili güncem,bazen ona sımsıkı sarılmak istiyorum,ama karşılıgında fazlasıyla,aşırısıyla erkek olmayı kendine benimsemiş bir adamın yumuşak kalbine dokunamıyorum..
Çok üzülüyorum güncem..
kendi güzel sözlerim de hep içimde kalacak.
Kendi sevgim de...sesim de,gözyaşım da,sevincim de..
Sihirli bir değnek lütfetseydi yüce rabbim bana,birtek onun için kullanırdım...Kendim için yaşamayı çoktan bıraktım zaten..
Ama özledim blog bazı sabahlar sadece kendimi düşünerek uyandıgım güzel mavili günlerimi özledim....
sabah saatlerinde ve akşam dönüşlerinde yaptıgım gürültülü İstanbul yolculuklarımı özledim..
Kahvaltı yaparken muhabbet etmeyi özledim...
Ama ben en çok aynaya baktıgımda gülen gözlerimle bakmayı özledim..
Şimdi şuracıkta içimdeki zehiri gözyaşlarımla akıtmayı ne çok isterdim..ama işteyim ;yapamıyorum...